Things I hate about fashion II: Fashion TV

Κάθε βράδυ σχεδόν, βγάζω βόλτα τη Bella στη Ροδόπολη. Η αλήθεια είναι πως δεν τη «βγάζω» ακριβώς. Κάθομαι στ’ αυτοκίνητο κι αυτή βολτάρει μόνη της στη μεγάλη (κι έρημη) πλατεία. [Δηλαδή, κάνω ακριβώς αυτό το οποίο στο παρελθόν έχω δει κι έχω «κράξει»-πλην:  βγαίνω και μαζεύω ό,τι χρειάζεται μάζεμα].

Κατεβάζω το παράθυρο κι ανάβω τσιγάρο [που πάντα εύχομαι μέσα μου να’ ναι απ’ τα τελευταία μου, αλλά η ευχή δεν πιάνει ποτέ]. Βγάζω τετραδιάκι και γράφω ό,τι θέλω να πω στο εαυτό μου (ή στον πρώην μου) και που θεωρώ πως καλύτερα να φύγουν δια χάρτου παρά δια της ομιλητικής οδού, για ευνόητους λόγους. Είναι, κοινώς, μια ώρα που αφιερώνω στον εαυτό μου, σαν λύτρωση απ’ τα βάρη της ημέρας, σαν υπενθύμιση πως, παρ’ όλο το φόρτο εργασίας (και το άγχος λόγω μείωσης αυτού), υπάρχω, εγώ και οι επιθυμίες/ανάγκες μου. Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη μόδα; Έχουν!

Γιατί εκεί που έχω βγάλει το τετραδιάκι μου κι ετοιμάζομαι ν’ αφοδεύσω τα εγκεφαλικά μου περιττώματα, το μάτι μου συλλαμβάνει στο βάθος μια εικόνα παράταιρη με τη γαλήνη που επιδιώκω…

Close-up σε γόβα μοκασίνι.

«Δεν μπορεί»! Κοιτάω πιο προσεκτικά. Κι όμως είναι αλήθεια! Ο φακός σιγά-σιγά ανεβαίνει: γάμπα, στρίφωμα, ύφασμα nude-τελευταία-λέξη, τέλεια πλεξούδα α-λα-ράντσο-girl πλαισιώνει πρόσωπο που χαρακτηρίζεται μόνο από ζυγωματικά (όπως αρμόζει σε κάθε μοντέλο που σέβεται τη βιομηχανία της μόδας). Είδαμε όλες τις λεπτομέρειες και τώρα ο φακός ξεζουμάρει για να αναδείξει το κομψό περπάτημα, την απταίστως επιτηδευμένη…νωχελο-νευρική (από πότε είναι δυνατός αυτός ο συνδυασμός;) κίνηση του νεαρού κοριτσιού.

«Δεν μπορεί»! Κι όμως, οι εικόνες έρχονται από τη γιγαντοοθόνη του τοπικού καφενείου, που συνήθως προβάλλει ματς κι είναι γεμάτο με μπυρόκοιλους monsieurs. Προβάλλει τώρα τις ίδιες εικόνες που προβάλλονται, την ίδια στιγμή, σε καφετέρια του Μπουρναζίου, σε κλειστό, λόγω ώρας, κατάστημα του Κολωνακίου, λίγο νωρίτερα στο σαλόνι αναμονής μαστολόγου, το πρωί σε ημιυπόγειο πεντικιουράδικο κι αύριο…αύριο μπορεί να παίζονται –ίσως, λέω- στην ταμπέλα επί της εθνικής οδού, αντί για το γνώριμο «Λ. Αθηνών 8’». Κι αναρωτιέμαι εγώ, που ίσως θα μαντεύετε πως είμαι από τους ανθρώπους στους οποίους περισσότερο θα μπορούσε να αρέσει το Fashion TV σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες, «τι θέση έχει το Fashion TV, εν έτει 2012, σε μια Ελλάδα ατέρμονης κρίσης»;

Παρακολουθώ την εικόνα αποσβολωμένη. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνεται η προβολή είναι αταίριαστο. Ο κόσμος κλεισμένος στα σπίτια του. Φοβισμένος. Χωρίς να έχει ιδέα τι θα του ξημερώσει, τρώει τα νύχια του στους καναπέδες κι αναρωτιέται αύριο τι θα τρώει. Κι όμως, δημόσιοι χώροι φιλοξενούν, ακόμα, το πρόγραμμα του FTV.

Shhh….Ησυχία…σε λίγο βγαίνει η Paris Hilton!

Η μόδα ως lifestyle πέθανε. Μιλάμε τώρα, κι αυτό με δυσκολία, για “life in style”. Σύντομα θα μιλάμε, απλά, για «ρούχα».